فرهاد معمار صادقی

گر بدین سان زیست باید پَست من چه بی شرم ام اگر فانوسِ عمرم را به رسوایی نیاویزم بر بلندِ کاجِ خشکِ کوچۀ بن بست. گر بدین سان زیست باید پاک من چه ناپاک ام اگر نَنْشانم از ایمانِ خود، چون کوه یادگاریْ جاودانه، بر ترازِ بی بقایِ خاک.